Column

Ooit moet het de eerste keer zijn en op tien oktober ’16 was het dan zover… Mijn vriend nam mij mee als verrassing naar de WK-kwalificatie wedstrijd tussen Nederland en Frankrijk. Ik stond te popelen om te gaan, want dit was iets wat ik altijd al een keer had willen meemaken. Een échte voetbalwedstrijd in de Arena. Met plezier kijk ik met regelmaat namelijk een potje voetbal achter de buis. En tijdens het EK en WK ben ik een fanatieke meeblerende Hollander, die bier drinkt.

De verrassing kon ik dus zeker waarderen. Chaotisch ging ik dan ook op zoek in huis naar oranje items. Oranje speelt, dus dat betekent een waar verkleedpartijtje. Iets waar ik ook niet vies van ben. Het was helaas kort dag om nog een leeuwenpak te regelen, dus koos ik voor mijn bescheiden en fashionable Danie Bles poncho van het WK in Rio. Tja, je blijft een vrouw.

Ik was best een beetje zenuwachtig. Waarom in godsnaam? Het ging maar om een kwalificatiewedstrijd… Oftewel een ‘spek-en-bonen’ potje voetbal. Misschien omdat de hele metro richting Bijlmer Arena, vol met ‘oranje’ zenuwlopende en ongeduldige mannen stond. En ik oprecht het gevoel kreeg tijdens dat ritje, dat ik hier volkomen bij hoorde. Ik had tenslotte iets ‘oranjes’ aan en was op weg naar hetzelfde spektakel als deze Hollandse voetbalfans. Samen waren wij één.

Eenmaal aangekomen bij de Arena en aangesloten in de rij voor de ingang was het zover. Met mijn ticket in mijn hand glipte ik zo door het poortje van ingang Zuid G. Een georganiseerde boel dus. Toen ik eenmaal op mijn stoel zat wist ik niet wat ik meemaakte. Een mensenmassa van ‘oranje’ fans, een ontzettend mooi en ‘natuurlijk’ groen veld en veel, héél veel mannen. Je kon het testosteron gewoon ruiken. De ideale plek voor elke vrijgezelle vrouw zul je denken… Maar geloof me, dit is het gewoon niet. Tenzij je van losgeslagen, on-gefatsoeneerde en beestachtige mannen houdt, die ook nog eens stuk voor stuk hun eigen mening over het veld schreeuwen, terwijl ze met een Radler 0.0% in de hand een broodje bal met veel te veel pindasaus weg eten. Sportieve mannen dus, die héél veel verstand van voetbal hebben, met het beste inzicht. Stuk voor stuk.

Als hockeymeisje zat ik daar dus in de Arena, mijn mening maar zoveel mogelijk voor mij te houden. Ik moest mij inhouden om niet te schreeuwen; “Druk een punt” en “Laat het net vibreren”!! Dat was echt ongepast geweest. Het niveau daalde namelijk meer naar “Ben je blind ofzo teringlijer!?” en dat werd uiteraard geroepen naar Daley Blind. Wat een humor!

De tijd tikte door en helaas stonden we al met 1-0 achter tegen de Fransen. Langzaam druppelde de Arena leeg van laffe Nederlanders, die al opstonden voordat de wedstrijd afgelopen was. Wat een vertrouwen… En dat terwijl er echt nog een paar zenuwslopende kansjes waren, waarbij ik samen met mijn vriend uit mijn klapstoeltje dook, met de ogen gericht op het goal. Om vervolgens vloekend en teleurgesteld weer op het stoeltje te gaan zitten en mijn vriend gerust te stellen, dat het slechts een spelletje is. Ook mijn vriend veranderde namelijk op dat moment in een losgeslagen, on-gefatsoeneerde en beestachtige man. Maar misschien moet ik bekennen dat ook ik wat gromde.

Een beregoede wedstrijd was het dus niet. Helaas mocht ik niet meemaken hoe het was om te juichen bij een goal en de vreugde te voelen. Het was leuk geweest om al die beestachtige mannen te zien veranderen van beren in teddyberen. Wel heb ik de sfeer goed geproefd en genoten van ons eigen volk. Zo was het een waar feestje in de rust en werd er genoeg ‘Hup Holland hup” geroepen en ‘gewaved’. Volgens mijn vriend betekende dit, dat de wedstrijd saai was voor de tribune. Ik vond het alles behalve saai en een spectaculaire ervaring. Verloren of niet… Een volgende keer ben ik gewoon weer de juichende voetbalvrouw, die de leeuw niet in zijn hempie laat staan!